| បង្គងធ្លាប់ទំទ្រនំធ្លាប់ជ្រក | តែខ្វះជំរកជំរុំវាសនា |
| ធម្មជាតិជីវិតឥតក្តីមេត្តា | រស់អនាថាជីវិតឥតន័យ ។ |
| ស្រពិចស្រពិលរិចរិលស្រពោន | គ្មានទីជ្រកកោនពំនាក់អាស្រ័យ |
| ប៉ុលពតស្លាប់ពិតចិត្តអន្តិរ្ថីយ៏ | ធ្វើឱ្យខ្មែរក្ស័យអស់ជាច្រើនលាន ។ |
| ខ្ញុំឈឺចុកផ្សាលុះត្រាថ្ងៃស្លាប់ | សរសេររៀបរាប់ប្រាប់ញាតិសន្តាន |
| ឈាមខ្មែរហូរខ្សោះដោយដៃតិរិច្ឆាន | យង់ឃ្នងសាមាន្យឈាមដាបសមុទ្រ។ |
| ប្រជាជនផ្ញើបញ្ញើជីវិត | ពេលយប់ងងឹតជីវិតក្ស័យផុត |
| ធាងត្នោតអារ-ក ត្បូបចបសំលុត | ប៉ុលពតមានពុតសម្លាប់តែខ្មែរ ។ |
| កុំបាច់មកលាងដៃប្រឡាក់ឈាម | កុំខំព្យាយាមថាខ្លួនអ្នកស្នេហ៍ |
| ទណ្ឌកម្មខ្មែរខ្ញុំមិនទាន់ស្លាប់ទេ | ខិតខំសរសេរទុកគ្រប់ជំនាន់ ។ |
| កំហុសខ្មែរយើងកាលជំនាន់នោះ | ខ្ញុំមិនយល់សោះត្រូវរងអាសន្ន |
| នរណាចេះដឹងរៀនសូត្របានគ្រាន់ | ស្លាប់ជាបន្ទាន់ថ្មោងគល់ប្ញស្សី ។ |
| កាលនោះជីវិតលំបាកខ្លាំងណាស់ | រស់នៅគ្មានផ្ទះរស់គ្មានចំណី |
| គេឱ្យធ្វើការជីកព្រែករែកដី | មុនគេប្រល័យត្រូវជីករណ្តៅ ។ |
| ស្តាយណាស់កើតមកខ្មែរជំនាន់ខ្ញុំ | រស់រងទុក្ខធំស៊ូទ្រាំធ្វើខ្លៅ |
| ព្រោះជួបតែខ្មែរដែលមានចិត្តខ្មៅ | តើថ្ងៃណាទៅទើបខ្ញុំភ្លេចបាន! ។ |
| ខ្ញុំនៅយល់សប្តិភ័យខ្លាចជានិច្ច | ទោះបីខ្ញុំធ្មេចញ័រញាក់ក្នុងប្រាណ |
| នេះជារឿងពិតសូមប្រាប់សន្តាន | ពេលចូលសំរានភ័យផងខ្លាចផង ។ |
| យល់សប្តិអាក្រក់រៀងរាល់តែយប់ | ឃើញតែពួកធ្មប់គេតាមបំណង |
| យាយីជីវិតគេចាប់គេចង | ខ្ញុំព្រាត់ប្អូនបងកំព្រាស្រុកគេ ។ |
| បង្គងធ្លាប់ទំទ្រនំធ្លាប់ជ្រក | តែខ្វះជំរកជំរុំវាសនា |
| ធម្មជាតិជីវិតឥតក្តីមេត្តា | រស់អនាថាជីវិតឥតន័យ ។ |
| ស្រពិចស្រពិលរិចរិលស្រពោន | គ្មានទីជ្រកកោនពំនាក់អាស្រ័យ |
| ប៉ុលពតស្លាប់ពិតចិត្តអន្តិរ្ថីយ៏ | ធ្វើឱ្យខ្មែរក្ស័យអស់ជាច្រើនលាន ។ |
| ខ្ញុំឈឺចុកផ្សាលុះត្រាថ្ងៃស្លាប់ | សរសេររៀបរាប់ប្រាប់ញាតិសន្តាន |
| ឈាមខ្មែរហូរខ្សោះដោយដៃតិរិច្ឆាន | យង់ឃ្នងសាមាន្យឈាមដាបសមុទ្រ។ |
| ប្រជាជនផ្ញើបញ្ញើជីវិត | ពេលយប់ងងឹតជីវិតក្ស័យផុត |
| ធាងត្នោតអារ-ក ត្បូបចបសំលុត | ប៉ុលពតមានពុតសម្លាប់តែខ្មែរ ។ |
| កុំបាច់មកលាងដៃប្រឡាក់ឈាម | កុំខំព្យាយាមថាខ្លួនអ្នកស្នេហ៍ |
| ទណ្ឌកម្មខ្មែរខ្ញុំមិនទាន់ស្លាប់ទេ | ខិតខំសរសេរទុកគ្រប់ជំនាន់ ។ |
| កំហុសខ្មែរយើងកាលជំនាន់នោះ | ខ្ញុំមិនយល់សោះត្រូវរងអាសន្ន |
| នរណាចេះដឹងរៀនសូត្របានគ្រាន់ | ស្លាប់ជាបន្ទាន់ថ្មោងគល់ប្ញស្សី ។ |
| កាលនោះជីវិតលំបាកខ្លាំងណាស់ | រស់នៅគ្មានផ្ទះរស់គ្មានចំណី |
| គេឱ្យធ្វើការជីកព្រែករែកដី | មុនគេប្រល័យត្រូវជីករណ្តៅ ។ |
| ស្តាយណាស់កើតមកខ្មែរជំនាន់ខ្ញុំ | រស់រងទុក្ខធំស៊ូទ្រាំធ្វើខ្លៅ |
| ព្រោះជួបតែខ្មែរដែលមានចិត្តខ្មៅ | តើថ្ងៃណាទៅទើបខ្ញុំភ្លេចបាន! ។ |
| ខ្ញុំនៅយល់សប្តិភ័យខ្លាចជានិច្ច | ទោះបីខ្ញុំធ្មេចញ័រញាក់ក្នុងប្រាណ |
| នេះជារឿងពិតសូមប្រាប់សន្តាន | ពេលចូលសំរានភ័យផងខ្លាចផង ។ |
| យល់សប្តិអាក្រក់រៀងរាល់តែយប់ | ឃើញតែពួកធ្មប់គេតាមបំណង |
| យាយីជីវិតគេចាប់គេចង | ខ្ញុំព្រាត់ប្អូនបងកំព្រាស្រុកគេ ។ |
Khmer Poem សួនកំណាព្យ
0 comments:
Post a Comment