| ប្រាសាទបឹងមាលា | |||
| ធ្វើដំណើរឆ្ងាយចូលព្រៃក្រាស់ | ដើរលើផ្លូវចាស់ក្បែរជើងភ្នំ |
| |
| ខ្យល់បក់ត្រសៀកឮសត្វយំ | ដូចភ្លេងរងំបំពេចិត្ត ។ |
| |
| កូនឈើលូតខ្ពស់វែងលលៃ | ឈើធំត្រឈៃវល្លិរូបរឹត |
| |
| ស្លឹកជ្រុះក្រាលដីដើរមិនស្និទ្ធ | អារម្មណ៍ហាក់ស្ថិតក្នុងយុគមួយ ។ |
| |
| ដូចទេពអប្សរមានសក់ | សក់វែងក្រញាញ់អង្គុយព្រួយ |
| |
| ឃុំក្នុងព្រៃជ្រៅគ្មានអ្នកជួយ | អប្សរសែនប្រួយក្នុងចិន្ដា ។ |
| |
| មើលចុះវល្លិត្រៀលធ្លាក់ដូចទោង | ស្មៅដុះរយោងលើសិលា |
| |
| ដើមបេងធំៗបញ្ចេញផ្កា | មើលទៅបក្សាសប្បាយក្រៃ ។ |
| |
| ប្រាសាទផ្កាបេងបឹងមាលា | រស់រងវេទនាឥតតម្លៃ |
| |
| ទ្រុឌទ្រោមគ្រាំគ្រារៀងរាល់ថ្ងៃ | កម្មកាចចង្រៃគ្មានមេត្តា ។ |
| |
| ក្បាច់ផ្ដែរត្រូវស្លែដុះរុំជិត | ចម្លាក់ប្រណីតដួលពិការ |
| |
| កំពូលរលំសែនខ្លោចផ្សា | ជញ្ជាំងដួលផ្ងារកាច់សរសរ ។ |
| |
| ទោះបីអាយុបងអង្គរ | ចរិតនឹងនចិត្តស្មោះស |
| |
| សុភាពទន់ភ្លន់ស្រស់បវរ | នេះគឺជាថ្មមានវិញ្ញាណ ។ |
| |
| មាលាប្រាសាទជាខ្នាតច្បាស់ | ខ្មែរប្រសប់ណាស់ធ្វើឲ្យមាន |
| |
| សិល្ប:ពិតមួយបានរស់រាន | អត្តសញ្ញាណច្បាស់ប្រាកដ ។ |
| |
| ស្នាដៃកែច្នែប្លែកៗគ្នា | កំពូលវង្សាមានកំណត់ |
| |
| និស្ស័យសិល្ប:មិនខ្សោយខ្សត់ | ឥឡូវខ្មែរអត់អស់លំនឹង ។ |
| |
| គេផ្ដួលឈើធំរលំលើ | គេច្រៀកយកឈើពីលើហ្នឹង |
| |
| គេដាប់យករូបល្អច្រឡឹង | គេហាក់មិនដឹងថាខ្លួនខុស ។ |
| |
| យើងខ្មែរយុគនេះសែនខ្មាសអៀន | មិនគួរបើហ៊ានសាងកំហុស |
| |
| បំផ្លាញទ្រព្យខ្លួនយសធ្លាក់ចុះ | សុំលាងកំហុសជូនខ្មែរក្រោយ ។ |
| |
| មិនគួរលើកដៃសាងបន្ត | ត្រូវមើលឃើកថ្មស្រែកដង្ហោយ |
| |
| ហៅយើងរាល់គ្នាឲ្យងាកក្រោយ | កុំទៅមុខដោយភ្លេចសាវតារ ។ |
| |
| មើលចុះសម្រស់គួរគយគន់ | ទោះបីឈឺធ្ងន់ស្រុតយ៉ាងណា |
| |
| ស្នាដៃមានន័យសែនអស្ចារ្យ | មនុស្សលើលោកាកោរសរសើរ ។ |
| |
| ដោយ ខៀវ បញ្ពាវុឌ្ឍ |
| ||
| (បទពាក្យប្រាំពីរ) |
| ||
ប្រាសាទបឹងមាលា
undefined
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
0 comments:
Post a Comment